1. piekło, którym dowodzę

Szłam wolnym, dość chwiejnym krokiem wzdłuż ulic Midlecity. Co chwilę potykałam się o wystające z chodnika kafelki. Chcąc uciec od myśli kopałam  puszkę  - nie pomagało. Jedna noga za drugą, ze spokojem… kogo ja chciałam oszukać? Siebie? Byłam strzępkiem nerwów,  pomimo tego, że byłam już obeznana z sytuacją, zawsze reagowałam tak samo. Wierzchem dłoni otarłam  załzawiony policzek. Spojrzałam  na nią. Tusz mi się rozmazał. Cholera. Schowałam ręce do kieszeni, chcąc choć trochę je ogrzać. Na marne. Było około dziesięciu stopni, chłodna i wietrzna noc, a ja paradowałam  po mieście w dżinsowych szortach, cienkiej czarnej koszulce i skórzanej kurtce pod kolor, która niechlujnie narzucona była na moje drobne ramiona. Co czułam? Przerażenie, zawiść, wstręt do samej siebie, żal, rozgoryczenie – tyle emocji, a wszystkie wręcz emanowały ze mnie. Potargane włosy posklejały się, tworząc nieznośne strąki moich czerwono-rudych włosów. Tak, Liv lubiła eksperymentować z kolorami włosów. Tylko dlaczego wtedy o tym myślałam? 

Mijałam  już ostatni zakręt i stanęłam przed zamurowanym zaułkiem przyozdobionym bezsensownym graffiti. Jedyne, dość słabe zresztą światło, rzucała migająca lampa, przymocowana do jednej ze ścian. Rozglądnęłam się uważnie, ale nigdzie nie zauważyłam Vic. Przecież miała czekać. Wystawiła mnie czy jeszcze nie wróciła? Cholera. Nie będę czekać, nie mam zamiaru. Niech liczy tylko na siebie. Obróciłam się gwałtownie, co spowodowało zawroty głowy, na tyle silne, że przed moimi oczami powstały czarne, zlewające się nawzajem plamy. Odczekałam chwilę, a kiedy obraz odzyskał ostrość zauważyłam przed sobą sylwetkę przyjaciółki. Przyjaciółki? Jak kto woli nazywać. Ubrana była w czarne śliskie spodnie - lekko połyskiwały, dodając seksapilu oraz różową bluzę.

-Zmywamy się. –zarządziłam, a Victoria natychmiast podążyła za mną krok w krok. Posłuszność. To zyskałam w West High. Każdy mi podlegał, a ten kto się sprzeciwiał nie kończył dobrze. Banda bezmózgich nastolatków, którzy potrzebują osoby, która powie im co mają robić. Tą osobą byłam ja. Zapracowałam sobie na to, zasługuję. Nie rozmyślając dalej wyciągnęłam z tylnej kieszeni papierosa, którego natychmiast odpaliłam. To mnie uspakajało – nie tylko emocje, ale i głód nikotynowy, który już od wielu lat nie dawał mi spokoju. Mknęłyśmy cicho przez kolejne przecznice. Mijałyśmy grupki chłopaków. Czarnoskórzy, biali – jeden pies. Każde skupisko ubrane w inną bluzę, tak oznaczali gangi. Zieloni - handlarze narkotyków, czerwoni - młodociani przestępcy, fioletowi - informatorzy. Przyglądali nam się z pożądaniem. Takie już byłyśmy – wszyscy nas chcieli, ale nie mogli, co sprawiało, że pragnęli nas jeszcze bardziej. Mnie i Vic. No może jeszcze Olivię, ale ona była zbyt inna. Inna dla wszystkich. Dokończyłam szluga i wyrzuciłam filtr na ziemię, przydeptując go moim motocyklowym butem. Stanęłam pod jednym z ubogich sklepów spożywczych i oparłam się o parapet okna. Backet poszła w moje ślady. Musiała pójść. Rozglądnęłam się po osiedlu. Wszyscy uczniowie liceum spotykali się wieczorami, nocami właśnie w tym miejscu – na miejskiej zatoczce. Tak nazwaliśmy to miejsce. Jedni pili, czy palili, kolejni się obściskiwali, a reszta brała udział czy obserwowała ustawki. Nie zabrakło też nielegalnych wyścigów samochodów.  Młodzież nawet nie wymykała się z domu, ale z przekonaniem i wyższością mówiła rodzicom gdzie idą i co będą robić. Słysząc sprzeciw nie raz podnosili rękę na swoich opiekunów, ale co oni mogli zrobić? To samo, albo zignorować. I tak właśnie było. Nikt się nami nie interesował i może właśnie dlatego połowa miała wyroki w zawieszeniu już w wieku siedemnastu lat. Victoria nadal siedziała w milczeniu i wędrowała wzrokiem tam gdzie ja. Jakby nie miała własnego mózgu. Choć mi to odpowiadało. 

Ujrzałam jak w naszą stronę kieruje się Olivia i Harry. Brunetka z dużym grymasem tłumaczyła coś mojemu chłopakowi, a on z równie niezadowoloną miną wysłuchiwał jej. Pewnie znowu się mądrzy. Dziewczyna wygląda jak kościotrup, co nie jest dziwne skoro  walczy o zgubienie wagi od czternastego roku życia, kiedy to ojciec zadźgał po pijaku jej matkę. Teraz mieszka u cioci, która tak czy siak ma ją gdzieś. Nie rozumiem jej logiki. Najpierw je ile może, a potem rzyga. Marnuje jedzenie, o które co trzecia osoba tutaj by się biła. Wracając. Po jej codziennym rytuale, które stanowią dwie wymienione czynności, rysuje sobie żyletką bezsensowne kreski na skórze jakby to miało rozwiązać jej problemy. 

W końcu dotarli do nas. Harry usiadł na szerokim, marmurowym  parapecie, a po chwili przesunął mnie tak, że siedziałam na jego kolanach. Otoczył mnie ramionami. Poczułam zapachy alkoholu i potu, którymi przesiąknięta była jego bluza. Złożył na moim policzku delikatny pocałunek. Jego czułość mnie zdziwiła. Zapewne czegoś chciał.

-Co powiesz na szybki numerek? –szepnął dyskretnie na ucho. Nie myliłam się. Dobrze go znałam. Właściwie znałam  na wylot każdą osobę, jej charakter, przeszłość, słabości – dlatego ja tu rządzę.

-Nie mam ochoty. –warknęłam zmęczona dzisiejszą nocą. Dłonią odepchnęłam twarz bruneta od swojej. Trwałam w milczeniu. Rzadko się odzywałam, tylko w razie konieczności, a o uśmiechu już nawet nie wspomnę. Nigdy nie zagościł na mojej twarzy, nigdy. W tym miejscu nie można pokazywać, że coś cię cieszy, że ci na czymś zależy, bo twoi wrogowie z premedytacją zabiorą ci to i zniszczą.

-Może lepiej wrócimy do domu? Jest już późno, rodzice będą się martwić. –Dziewczyna nie przyszła tu z własnej woli. To my ją namówiłyśmy. Chciałyśmy ją zmienić, chciałyśmy, aby była jedną z nas. Było ta czysto interesowana sprawa. Olivia panikowała i namawiała nas do nawrócenia. Zawsze się bała łamać zasady. Była po prostu inna.

-Ty nie masz rodziców.-rzekł Harry. Nigdy za nią nie przepadał i przy każdej możliwej sytuacji dogryzał jej, z resztą z wzajemnością. Szturchnęłam go w ramię. –No co? Taka prawda. –rzekł, uniewinniając się.

-Jesteś okropny. –rzekła, po czym odwracając się odeszła. –Nie wiem jak wy, ale ja wracam. –krzyknęła na odchodne.

-Nareszcie poszła. –rzekł ucieszony tym faktem brunet. –Vic, Zayn kazał tobie przekazać. –rzekł, w stronę blondynki i wcisnął w jej kieszeń małą folię z białym proszkiem. Ta tylko kiwnęła głową, wsuwając w jego dłoń kilka zielonych banknotów. Narkotyki wcale mnie nie dziwiły, były tu codziennością. Dlatego i tym razem nie zwróciłam większej uwagi na wymianę między moim chłopakiem, a Vitorią. Usłyszałam dość głośny huk, więc w powolny sposób obróciłam głowę w stronę źródła dźwięku. Okazało się, że to chłopacy odpalając petardę, trafili w linię wysokiego napięcia. Idioci. Kabel spadł na ziemię i zaczął się wywijać we wszystkie strony. Nie  trzeba było wiele czekać nim posypały się iskry. Wstałam i ruszyłam w stronę mojego domu. Moje poczynania powtórzyli moim znajomi. 

-Idę do domu. –warknęłam. Czułam, że podążają za mną krok w krok –Sama. –podkreśliłam  i już wiedziałam, że dotarło do nich to, co chciałam  im powiedzieć. Pragnienie samotności nie trwało jednak długo, ponieważ tuż na ganku rozpadającego się domu, zaczepił mnie Niall. Blondwłosy chłopak, który najwyraźniej jest pedantem. Jest zupełnie taki sam jak Olivia, więc nie dziwne, że się sobie podobają. Szkoda tylko, że żadne z nich się do tego nie przyzna. 

Zdawałam sobie sprawę z tego, że to prawdopodobnie w jej sprawie do mnie przychodzi, bo raczej nie należy do osób, którym zależy  na zdobyci narkotyków czy alkoholu. Przystanęłam opierając się o balustradę ze spróchniałego drewna i zapaliłam papierosa. Blondyn w milczeniu mi się przyglądał. Bał się –czułam jego strach. Strach przed tym jak zareaguję, czy mu pomogę, czy go wyśmieję. Zaciągnęłam się po raz kolejny szlugiem. Dym tytoniowy penetrował moje płuca i wprowadzał w błogostan, którego mogłam doświadczyć tylko w takich momentach.

-Usiądź. –rzekłam w końcu, wskazując na jeden ze starych leżaków, oczekując na ruch chłopaka. Zrobił tak jak nakazałam, zresztą i tak nie miał większego wyboru. Kiedy jego tyłek zetknął się z obiciem siedzenia, ono natychmiast się zawaliło. Tak jak mówiłam, to był stary leżak. Niall odskoczył jak oparzony i otrzepał się z kurzu. Z lekkim zakłopotaniem zaczął:

-Przepraszam. –trudno mu to przeszło przez gardło, usłyszałam jak głośno przełyka ślinę.

-Nie szkodzi. –odparłam obojętnie –Ale jesteś mi coś winien. –dodałam szybko, a ulga z twarzy mojego rozmówcy szybko znikła. Chciał coś powiedzieć, jednak ja gwałtownie mu przerwałam –Więc przychodzisz do mnie w sprawie Olivii. –bardziej stwierdziłam niż zapytałam. 
-Słuchaj Sami. -rzekł pogodnie. Zacisnęłam mocno pięści.

-Nie mów tak do mnie. –warknęłam zirytowana. Nienawidziłam, kiedy ktoś zdrabniał moje imię. To było dla mnie zbyt słodkie.

-Wybacz Samantha. –poprawił się. -Wiem czym się zajmujesz i jak działasz na ludzi, ale jeśli wkręcisz w to wszystko Olivię, to pożałujesz. -ostrzegł mnie. Prychnęłam pod nosem. 
-Liv jest dużą dziewczynką i poradzi sobie. -odparłam przekonana. -Ale pamiętaj, że jeśli wejdziesz mi w drogę, to nie zawaham się cię zniszczyć. -syknęłam.

Dotarł mnie dźwięk syren policji oraz straży pożarnej. Wiedziałam, że prędzej czy później ktoś zadzwoni w sprawie linii wysokiego napięcia. Zwróciłam spojrzenie w tamtą stronę i ujrzałam tłum nastolatków, którzy uciekali przed władzami miejskimi, które szczerze mówiąc były dość nieudolne.

-Lepiej idź. –zezwoliłam mu na odejście. Siknął głową, dziękując mi za pomoc i pognał do swojego domu, jeśli tak można nazwać rozpadającą się ruderę.

Weszłam do domu i rozglądnęłam się po pomieszczeniu. Mały pokój, który służył jako salon, sypialnia rodziców oraz kuchnia - moi rodzice nie sypali pieniędzmi jak zresztą każdy tutaj. Podłoga wykonana była ze zniszczonego drewna, a ściany pomalowane białą farbą, która zdążyła się już wybrudzić i wyblaknąć. Kanapa z rozdartą tapicerką, na której leżała zawinięta w koc moja mama. Prychnęłam pod nosem, widząc w zlewie puste butelki po taniej wódce. Przeszłam ostrożnie przez pomieszczenie, chcąc się dostać to swojego pokoju, jednak nadepnięcie na kawałek szkła zbudziło moją rodzicielkę. Przeciągnęła się leniwe, pocierając zaspane oczy. Posiwiałe już włosy, zawinięte miała na papiloty. Twarz pokrywały liczne zmarszczki, a zęby zniszczone przez alkohol, nie prezentowały się dobrze. Ubrana była w koszulkę i szlafrok. Właściwie codzienny widok. Co druga matka taka była. 

-Gdzie byłaś? –zapytała, a ja już z odległości dwóch metrów, poczułam zapach alkoholu.

-Nie twój interes. –warknęłam i odwróciłam się. Miałam zamiar odejść, jednak mocne szarpnięcie za ramię mi to uniemożliwiło. Obróciłam się i napotkałam wściekłe oczy kobiety.

-Gadaj! –wydarła się, a mnie przeszedł dreszcz.

-Odwal się pijaczko! –wrzasnęłam, wyrywając się jej i pognałam do łazienki. Tam zamknęłam się na klucz. Miałam zamiar przeczekać aż matka zaśnie lub ostatecznie do rana, kiedy wytrzeźwieje. Zapowiadała się długa i męcząca noc tym bardziej, że kobieta nie odpuszczała i dobijała się z krzykiem do drzwi.

jest pierwszy rozdział. nie byłam pewna i nadal nie jestem czy podołam temu opowiadaniu, ale postanowiłam dać mu i sobie szansę. co myślicie?